Het was een prachtige dag!

It's a beautiful day, the sun is shining klonk het vanmiddag in mijn hoofd. De regen kletterde op mijn vizier en ik vermeed geconcentreerd de wegbelijning teneinde te voorkomen dat ik ongenadig onderuit zou gaan. Wat had ik het gemist dat motorrijden. De afgelopen winterperiode had onze straat omgetoverd tot een natuurijsbaan waar je alleen met een ijsspeedwaymotor met van die grote spijkerbanden overeind kon blijven. Dus niet met mijn BM double YOU, die stond weg te kwijnen in de garage.

Maar vandaag was het weer zover. Het ijs was verdwenen en we hadden weer normaal Nederlands winterweer. Regen dus.... en ik heb er intens van genoten. Het was zo'n dag dat alles meezat, het lege tankje aan de rechterzijde van mijn machine bleek slechts een scheutje koelvloeistof nodig te hebben. Schade twee euro... Vervolgens bij het tankstation was een klein zetje genoeg om mijn motor aan de praat te krijgen. De accu had blijkbaar ook wat te lang stilgestaan. Even een klein beetje vaart maken, in zijn twee, koppeling op laten komen en VRRRROOEEM hij liep weer. En dat voor een motor van inmiddels bijna twintig jaren oud.

Vervolgens op de motor naar een klant in Amsterdam. Parkeren op de stoep op het belangrijkste plein van de zuidas. Pal voor Wagamama, het Japanse restaurant waarvan we de Londense vestiging inmiddels goed kennen. Geen parkeergarage, geen overvolle treincoupe, niet met mijn neus in de oksel van de zakenman of de net iets te goedkope parfum van het omaatje wat op de kleinkids gaat passen. Nee, gewoon voor de deur parkeren, omdat "wij" motorrijders dat gewoon mogen. We hebben immers geen ruitenwisser om een bekeuring achter te stoppen....

Bij de klant verliep alles goed...sterker nog... beter. Op de terugweg stond ik voor een verkeerslicht en keek naar de BMW rijder naast me. Hij zag er ongelukkig uit. Gevangen in zijn trendy kostuum, de tijdsdruk van de sluiting van de kinderopvang, zijn ontevreden vrouw en het feit dat zijn patserige vijf serie twee wielen teveel had. Hij keek naar de dagelijkse file waar hij weldra in zou staan. Hij zou mij tussen de tweede en derde rijbaan uit het zicht zien verdwijnen. Vervolgens keek hij mij ietwat jaloers aan; ik zou immers wel voor het eten thuis zijn... Ik knikte bemoedigend. Het licht sprong op groen en ik trok net iets harder op dan normaal. De regen kletterde hard op mijn vizier en ik genoot met volle teugen. Het was met recht een prachtige dag!