Chris "Teach" Mcneil aboard the Twisted Throttle equipped BMW F800GS

Dit is allemaal mogelijk op een BMW....

Arlo Guthrie - Motorcycle song - 1975

Geweldig, die tijd zouden we over moeten doen!

Aikibike 1 is niet meer.... Leve Aikibike 2

Dat scheelde weinig!

Vanmiddag was het weer raak. De vaderlandse wegen hadden onvoldoende capaciteit om het auto aanbod te verwerken. Gevolg was dat de ringwegen Rotterdam en Den Haag verzadigd waren. Er stonden lange rijen stilstaande auto's. Gelukkig, ik was op de motor een kon tussen de rijen doorrijden.... of tussen de rijen door rijden... Anyway... dat tussen de file door tuffen cq doortuffen is een bezigheid waar je je koppie bij moet houden.

De ervaren motormuis kent de gevaren. Als de file onstaat, als het weer gaat rijden en als er geritst moet worden. Dat zijn de momenten dat je moet oppassen voor automobilisten, die even snel zonder kijken en richtingaanwijzer van baan wisselen.

Bij Leiden reed ik achter een Yamaha. Hij reed net als ik met zijn gevarenlichten aan en hield zich aan het protocol. Er werd geritst, de auto kwam opzij en de motor moest vol in de ankers. Gelukkig bleef hij overeind en kon de auto ontwijken. Ik heb de onoplettende ook nog even een boze blik toegeworpen.


Even verderop stonden we naast elkaar bij het verkeerslicht. "Dat scheelde weinig" zei ik tegen de Yamaha rijder. "Ja", zei hij "ik zag het al een beetje aankomen"... Ik gaf hem een compliment voor zijn beheerste reactie en het licht sprong op groen. We reden samen een eindje op en ik sloeg rechtsaf naar huis.

We zwaaiden nog even en gingen ieder ons weegs. Alert en geconcentreerd. Het blijft oppassen...

Staat-ie-veilig?

Het is altijd weer spannend... het stalen ros buiten op een vreemde plek laten overnachten. Neem nou vanavond. Ik moet mijn fiets alleen laten in het centrum van Ossendrecht! Ik hoop maar dat hij er morgenochtend nog staat.

Ossendrecht is een dorp pal zuid van vliegbasis Woensdrecht, waar mijn huidige klant huist. Ik forens vrolijk op de motor heen en weer, maar verkies toch een lokale overnachting als ik twee aangesloten dagen in deze uithoek van ons land verblijf. Ossendrecht ligt in Noord-Brabant. Nou ja... in Noord-Brabant... als je het gas in Ossendrecht niet op tijd dichtdraait zit je óf in België óf in Zeeland. Beiden liggen circa één minuut rijden van dit wonderschone gat. Zo lijken de mensen hier ook... Noord-Brabo-Zeeuwse-Belgen; niet nozel genoeg om geen cent te veel uit te geven aan carnaval. De inborst is niet duidelijk, het is weinig van veel en veel van weinig die Ossendrechtenezen.

Ik ben er wel al achter dat ze weinig gewend zijn. Ik kwam rond de schemering bij het wereldberoemde Hotel Dekkers aan. Spulletjes eruit, helm en handschoenen erin, slot erop, stuurslot erop, alarm erop... allemaal voor de jekennieweten! Onmiddellijk stond de lokale scooterjeugd zich te vergapen aan de K1100... zo van... hey zunne moeste nou ens efkes kieke wah un grote skoeter dat die vent het. Die es veul groter dan die gij het... eg wol! Tja... en dan vertrouw je het toch niet helemaal.

Ik ben net nog even gaan kijken en gelukkig stond hij er nog ongeschonden. Het was donker geworden en hij stond vol in de schijnwerpers van het hotel. Gelukkig maar; dan kunnen die knulletjes straks nog een keertje kijken... maar wel met je handjes op je rug hoor!

Rode lampjes allergie...

Sommige dagen beginnen anders dan normaal... Vandaag was zo'n dag. Vanmorgen zat ik voor mijn doen al vroeg op de motor. De negen was nog in het uur en ik reed richting BMW Motorrad Center De Jong Alphen. Na de ellende van vorige week en het transport van mijn motor door het bergingsbedrijf bleef het lampje van de ABS knipperen. Op zich is daar goed mee te rijden, als je maar niet te hard in de ankers gaat. Eén klein probleempje; mensen in de luchtvaart zijn allergisch voor knipperende rode lampjes... die betekenen ho! stop! isj nie goe! En laat ik nou een chronische vorm van rode lampjes allergie hebben... ik kan er echt niet tegen! Bovendien was mijn brandstof bijna op...
Dat lampje is ook ROOD!

Mijn K1100 Luxus Tourer is bijna twintig jaren oud. Kipsimpele techniek zou je zeggen. Dat blijkt een misvatting. De werkplaatsfactuur voor het oplossen van het ABS-probleem vermeldde "6100001 Diagnose met BMW Motorrad diagnose". Jawel! De testkast was eraan gehangen en het AB systeem was "ge-reset"... En dan vragen mensen zich nog af waarom ik als techneut het onderhoud aan mijn brommer niet zelf doe. Ten eerste beschik ik niet over de apparatuur om taaknummer 6100001 uit te voeren en ten tweede snap ik echt de ballen van elektronica. Ik ben meer van de boutjes en moertjes; ik snap het pas als ik het kan vastpakken. Vandaar ook mijn latente liefde voor ouwe dingen zoals Dakota's en de Harley Liberator. Die techniek snap ik tenminste!

Hoewel ik een voorliefde heb voor kronkelende land- en bergweggetjes, was ik gisteravond aan het snuffelen op de digitale snelweg. Mijn speurtocht leidde mij naar de website van BMW De Jong. Wat een ongelooflijke hoeveelheid ouwe meuk hebben ze daar in de aanbieding... De meesten net te jong of net niet oud genoeg. Behalve die ene waar mijn oog op viel... Urban R Serie R25 uit 1951 met net 50000 kilometers op het tellertje... de enige cilinder heeft een inhoud van 250 kubieke centimeters en het vermogen hebben ze maar niet vermeld. Er stond een foto bij... wat een plaatje! Je zou er haast verliefd op worden...


Laat ik nou binnenkort jarig zijn! Dus voor eenieder die nog met het dilemma rondloopt waar ik gelukkig van zou worden op de zevende april... Zie hierboven!

Hmmm, droom maar lekker verder knul, waarschijnlijk rijdt het voor geen meter en is zo'n ding steeds kaduuk. Als je een stukje wil rijden sta je je eerst astmatisch te trappen en realiseer je je dat je zo'n ding wèl moet poetsen??? Oh... ehhh ja, laat dan nog maar even... ik neem wel genoegen met een flesje doppeldouche voor na het sporten.... snif...

Toch was ik vanmorgen erg benieuwd. Ik was immers bij De Jong en kon het niet nalaten om even boven bij de occasions te kijken. Zou zo'n ding ook een rood knipperlampje hebben? Ik kon het me niet voorstellen van zo'n naoorlogs Duits kunstwerkje. Rood was toch veel te Stalinistisch voor het Beieren van die tijd? En waar had je waarschuwingslampjes voor nodig? Er kon weinig kapot aan zo'n Motorrad... Ik baande mij een weg langs de LT's, RS-en en GS-en op zoek naar de R25... Ik zag veel motoren, heel veel motoren, behalve die ene... ik kon haar niet vinden...

Ik ging weer naar beneden, de K1100 was ge-reset en ze hadden ook mijn stuur weer op een acceptabele hoogte afgesteld. Even pinnen en weer huiswaarts. Op de terugweg zoefde ik knipperlampjeloos over de N207. Ik genoot van het prille lentezonnetje en mijn tweewielige vrijheid. Al mijmerend vroeg ik me af hoe zou het zijn om het te doen op zo'n mooi ding uit 1951...

Ik mag niet van mijn vrouw...

Rosbiefjes...
Zo noemen ze bij de spoedeisende hulp de motorrijders, die zonder beschermende kleding gevallen zijn. Er blijken er nog steeds veel rond te rijden zonder pak of handschoenen. De helm dragen ze wel, maar waarschijnlijk doen ze dat in verband met de hoogte van de sanctie van Mr. Spee. Ook ik zie ze in de zomer wel eens voorbijscheuren op hun Suzuyamakawas... de stoere mannen met hun piepkleine vriendinnetje achterop. Balancerend op één bil klampen de meisjes zich aan de piloot vast. Hoofd schuin tegen de rug geklemd, voetjes op de stepjes met de knietjes onder de oksels.... in een T-shirt! Heerlijk koel even een ritje maken. Het ultieme genot op een zwoele zomeravond.

Helaas ziet hij dat zand in de bocht niet liggen en ze gaan onderuit... met hun blote armen glijden ze over het asfalt. Gelukkig hebben ze een helm op, dus met het hoofd niets aan de hand. De ambulancebroeders schrapen de rosbiefjes van de straat en transporteren ze naar de spoedeisende hulp. Daar aangekomen heeft het dienstdoende personeel de zware taak de gehavende lichamen weer op te lappen. Maanden van revalidatie hebben ze voor de boeg, zich afvragend of het echt te warm was voor beschermende kleding.

Bij de motorspeciaalzaak werd ons verteld, dat er twee categorieën motorrijders zijn; zij die gevallen zijn en zij die nog moeten vallen. Wij hebben inmiddels beide soorten bij ons thuis. Gelukkig dragen wij wel altijd beschermende kleding! Dus niets aan de hand behalve wat blauwe plekken op lichaam en ziel.

Het motorrijden op zich, hebben ze in het ziekenhuis helemaal niets op tegen. De neuroloog vertelde uitgebreid op wat voor machine hij zelf rijdt. Tijdens het onderzoek merkte hij zelfs op dat hij dezelfde motorbroek had. Ach, het schept een band, het ijs is gebroken en je hebt een gespreksonderwerp!

Vanmiddag moesten we even voor nacontrole naar de polikliniek. Je kan immers niet voorzichtig genoeg zijn na een hoog energetisch ongeval. Vanzelfsprekend kwam het gesprek weer op motorrijden. "Je moet ze hier zien binnenkomen" zei de behandelend arts. "Zelfs met 40 kilometer per uur slijt het vel er tot het bot af". Ook vertelde hij ons, dat hij zich voortbewoog op vier wielen... "Ik mag namelijk niet motorrijden van mijn vrouw..."

Kouwe jatten...

Kwart voor twaalf, ik rij het plein op. Er staan al een paar motoren opgesteld voor de Bolle Olifant. De hemel is strakblauw en er staat een gure wind. Temperatuur... een graadje of twee. De ideale omstandigheden voor de kouwe jatten rit; de opening van het Vennepse motorseizoen 2010. De opkomst is boven verwachting. Twintig bikers hebben hun weg naar het startpunt gevonden, twee dames incluis... chapeau!!!!

Twaalf uur. We lijken er allemaal klaar voor. Helmen worden opgezet, handschoenen aangetrokken en motoren gestart. Nog even de nieuwe Garmin programmeren en een rondje over het plein maken om de colonne langs de Hoofdvaart in beweging te krijgen. Het is voor velen nog wat onwennig en we doen kalm aan. Gebaksteend verlaten we het dorp en rijden Abbenes binnen. Over de brug over de A44 richting ringvaart, linksaf naar Huigsloot alwaar onze passage bij Dutchy-G's niet onopgemerkt is gebleven door alle verwoede pogingen om Sophie wakker te toeteren... Sliep ze dan nog?

De brug bij Nieuwe Wetering heeft betere tijden gekend, er lag een behoorlijke hoeveelheid los grit op. Gelukkig heeft iedereen op tijd het gevaar opgemerkt en is niemand gevallen. Rechtsaf de Ripselaan op, links-rechts door het bruisende Oude-Ade en langs dat leuke rode molentje het dorp weer uit. In de verte zien we de skyline van Leiderdorp. Even een wat minder rustiek stukje Groene Hart. We moeten de A4 kruisen en dat kan maar op één manier. We krijgen daardoor wel weer wat goede oefeningen in het ronden van rotondes. Gelukkig blijft iedereen goed aangesloten en kunnen we in een keurige formatie onze weg vervolgen richting Woubrugge en het Braassemermeer. Op de Zwetweg valt het op dat we nogal wat indruk maken. Vrijwel alle auto's gaan aan de kant staan als ze ons zien naderen. Ik geef toe, da's best wel kicken. Van het Braassemermeer via de Woudsedijk naar de Langeraarscheplassen... Nieuwveen, here we come!

Inmiddels begonnen de meesten van ons behoorlijk kouwe jatten te krijgen en werd het tijd voor een pit-stop. Bij de eerste poging vond Arthur tot zijn ontzetting een dichte deur. Gelukkig was Restaurant Tijsterman in Nieuwkoop open en had voldoende plek om ons te kunnen warmen aan koffie, soep en sterke verhalen. De lunch was weer ouderwets gezellig. Na een klein uurtje was eenieder weer voldoende hersteld en konden we onze weg vervolgen. Het viel overigens weer op hoe goed ons systeem van apart afrekenen werkt. De eigenaar van de zaak was dik tevreden en hoopte ons snel weer te mogen begroeten. Wel graag de volgende keer even aanmelden...

We spraken af om langs de Meije te rijden en vervolgens linea recta naar NV. Dus over de Ziendeweg naar de Kerkweg. Daar negeerden wij zoals altijd de oproep om niet in groepen te rijden, maar beperkten wel keurig onze snelheid en ons geluidsniveau. Langs de loop van de rivier kronkelden we richting Woerdense Verlaat. Daar kreeg de Garmin de opdracht "rechtstreeks naar huis". Het was na bijna honderd kilometer mooi geweest. Ik zag in mijn spiegels de mannen op de Harley Davidsons steeds blauwer worden.

In de buurt van Vennep sloegen de meeste motoren af naar huis. Met een uitgedund veld van vijf kwamen we om tien voor half vier terug bij af. Het was een geslaagde opening van het seizoen, nu nog een graadje of tien erbij en we kunnen weer wekelijks van onze gezamenlijke hobby gaan genieten.

Het was een prachtige dag!

It's a beautiful day, the sun is shining klonk het vanmiddag in mijn hoofd. De regen kletterde op mijn vizier en ik vermeed geconcentreerd de wegbelijning teneinde te voorkomen dat ik ongenadig onderuit zou gaan. Wat had ik het gemist dat motorrijden. De afgelopen winterperiode had onze straat omgetoverd tot een natuurijsbaan waar je alleen met een ijsspeedwaymotor met van die grote spijkerbanden overeind kon blijven. Dus niet met mijn BM double YOU, die stond weg te kwijnen in de garage.

Maar vandaag was het weer zover. Het ijs was verdwenen en we hadden weer normaal Nederlands winterweer. Regen dus.... en ik heb er intens van genoten. Het was zo'n dag dat alles meezat, het lege tankje aan de rechterzijde van mijn machine bleek slechts een scheutje koelvloeistof nodig te hebben. Schade twee euro... Vervolgens bij het tankstation was een klein zetje genoeg om mijn motor aan de praat te krijgen. De accu had blijkbaar ook wat te lang stilgestaan. Even een klein beetje vaart maken, in zijn twee, koppeling op laten komen en VRRRROOEEM hij liep weer. En dat voor een motor van inmiddels bijna twintig jaren oud.

Vervolgens op de motor naar een klant in Amsterdam. Parkeren op de stoep op het belangrijkste plein van de zuidas. Pal voor Wagamama, het Japanse restaurant waarvan we de Londense vestiging inmiddels goed kennen. Geen parkeergarage, geen overvolle treincoupe, niet met mijn neus in de oksel van de zakenman of de net iets te goedkope parfum van het omaatje wat op de kleinkids gaat passen. Nee, gewoon voor de deur parkeren, omdat "wij" motorrijders dat gewoon mogen. We hebben immers geen ruitenwisser om een bekeuring achter te stoppen....

Bij de klant verliep alles goed...sterker nog... beter. Op de terugweg stond ik voor een verkeerslicht en keek naar de BMW rijder naast me. Hij zag er ongelukkig uit. Gevangen in zijn trendy kostuum, de tijdsdruk van de sluiting van de kinderopvang, zijn ontevreden vrouw en het feit dat zijn patserige vijf serie twee wielen teveel had. Hij keek naar de dagelijkse file waar hij weldra in zou staan. Hij zou mij tussen de tweede en derde rijbaan uit het zicht zien verdwijnen. Vervolgens keek hij mij ietwat jaloers aan; ik zou immers wel voor het eten thuis zijn... Ik knikte bemoedigend. Het licht sprong op groen en ik trok net iets harder op dan normaal. De regen kletterde hard op mijn vizier en ik genoot met volle teugen. Het was met recht een prachtige dag!